ความรู้สึก ความผูกพัน ที่มีกับแม่ สื่อสารผ่านไอที
เขียนโดย อุทิส ศิริวรรณ
๒๙ กรกฎาคม ๒๕๕๕
วันแม่ปีนี้ สำหรับผมไม่แตกต่างไปจากวันแม่เมื่อปีกลาย ยังเป็นโลกของผู้อาดูรสูญสิ้นทุกสิ่งประดุจเดิม
แม่ผมเสียเมื่อปีกลาย…2554 เป็นปีแรกที่ผมรู้สึกเคว้งคว้าง อ้างว้าง ว้าเหว่ หงอยเหงา เดียวดาย เงียบ มืดแปดด้าน
ก่อนสงกรานต์ปีที่แล้ว แม่ลาจากผม จนถึงบัดนี้ไม่หวนกลับ ไม่มีคำ “อำลา” เหลือไว้แต่ภาพถ่าย บันทึกไว้เป็นรอย “อาลัย”
วันที่แม่ลาจาก ผมมิมีแม้โอกาสจะได้นั่งพูดคุยกับแม่ ปรับทุกข์กับแม่ บอกเล่าความสุขให้แม่ฟัง
ไม่มีโอกาสที่จะได้พาแม่ไปกินข้าว ไปวัด ไปเลี้ยงพระเลี้ยงเณร เอาเงินให้แม่ใช้ เอายาให้แม่กิน ดังที่เคยทำ
ด้วยติดงานที่ฮ่องกง บินกลับมาร่วมงานศพไม่ทัน ได้ทันเห็นก็เฉพาะแต่ “ลอยอัฐิ” กองกระดูกเรียงราย
เสียงโทรศัพท์ทางไกล กลางดึกตี 2 เวลาเกาะฮ่องกง ผมรู้สึกมึนงง เพราะกำลังหลับสนิท
ต่อเมื่อตื่นจากฝันรุ่งอีกวัน คิดและนึกสักปานใด ก็ยังทำใจไม่ได้ ว่าแม่เราตายแล้ว…ตายจากเราไปแล้วจริงๆ
บางครั้งแม้พยายามจะเลือกแล้วก็เลือกไม่ได้ วันนี้ ชีวิตผม วันที่ไร้แม่ ไม่มีแม่คนที่ 2 เหลือตัวคนเดียว คนเดียวจริงๆ
สำหรับคนที่ยังมีแม่เคียงกาย มีแม่เคียงใจ อย่าทำงานหนักเหมือนผม เหลือเวลาดูแลแม่บ้าง
ถึงที่สุดแล้ว ความเข้าใจ ความผูกพัน ความอบอุ่น ร่วมสุข ร่วมทุกข์ แม้จะยาก แม้จะจน ก็ยังมีคุณค่าและสำคัญกว่า “เงินตรา” ที่มีมากมาย
ผมขอรับรองคำพูดว่า “เงิน” ซื้อทุกอย่างไม่ได้ เป็นจริงที่สุด ถูกต้องที่สุด เที่ยงแท้ที่สุด แน่นอนที่สุด แม่นยำที่สุด!!!